ابلها مردا من عدوی تو نیستم؛ من انکار تو ام

۱۳۸۸ بهمن ۲۴, شنبه

پسرک واکسی


نشسته بود پسر روی جعبه اش با واکس
غریب بود، کسی را نداشت الا واکس

نشسته بود و سکوت از نگاه او میریخت
و گاه بغض صدا میشکست: "آقا واکس؟"

درست اول پاییز هفت سالش بود
که روی جعبه مشقش نوشت: بابا ... واکس ..

غروب بود، و مرد از خدا نمیترسید
و میزد آن پسرک کفش سرد او را واکس

(سیاه مشقی از اسم خداخدا بر کفش
نماز محضی از اعجاز فرچه ها با واکس)

برای خنده لگد زد به زیر قوطی، بعد
صدای خنده مرد و زنی که: "هاها، واکس -

چقدر روی زمین خنده دار میچرخد"
(چه داستان عجیبی!) بله، در اینجا واکس -

پرید توی خیابان، پسر به دنبالش
صدای شیهه ماشین رسید، اما واکس -

یواش قل زد و رد شد کنار جدول ماند
و خون سرخ و سیاهی کشیده شد تا واکس

غروب بود، و دنیا هنوز میچرخید
و کفشهای همه خورده بود گویا واکس

و کارخانه به کارش ادامه میداد و
هنوز طبق زمان، هر دقیقه صدها واکس ...

کسی میان خیابان سه بار "مادر!" گفت
و هیچ چیز تکان هم نخورد حتی واکس

صدای باد، خیابان و جعبه ای پاره
نشسته بود ولی روی جعبه تنها واکس


پوریا میررکنی

.

۱ نظر:

  1. خودمونیم، این چه شعریه؟
    حتماً باید پسرک واکسی رو بفرستیم زیر ماشین تا احساسات نوع دوستیمون تکون بخوره؟
    یاد دخترک کبریت فروش افتادم، ولی خداییش اون خیلی طبیعی تر از این بود.

    پاسخحذف

درباره من

عکس من
هنوز دانشجوی دکتری مهندسی برق